Mensen en dieren kunnen diepte
zien doordat wij ons beeld waarnemen met twee ogen.
Hoewel het verschil klein is, ziet elk oog een
apart beeld. De twee verschillende beelden worden door onze hersenen
samengevoegd en de verschillen in de beelden ervaren wij vervolgens
als diepte.
Hoe groter het verschil van een voorwerp in de
twee beelden, hoe dichter bij wij dit voorwerp ervaren.
Slechts één foto film heeft geen
diepte. Elk oog ziet hetzelfde plaatje. Wel ervaren wij voorwerpen
die groter zijn als dichterbij, maar wij zien het niet. Het is een
2-dimensionaal, plat beeld.
Een 3-dimensionale film of foto maken is op
zich niet moeilijk. We moeten gewoon zorgen dat we twee opname's
maken, voor elk oog één.Het afspelen of bekijken van een 3-dimensionale film of foto is echter lastiger. We moeten immers
zorgen dat elk oog alleen de foto of film ziet van slechts één
camera!
Door de jaren heen zijn er al heel wat
methode's bedacht. Van het alom bekende viewmaster principe tot aan
moderne paralax tv's, iets waar nog steeds hard aan gesleuteld
wordt.
De meest bekende is toch wel de methode
waarbij de kijker een brilletje op moet hebben om de twee beelden
van elkaar te scheiden. Omdat er tot nog toe echter geen andere
methodes zijn om drie dimensionale beelden te vertonen, zonder dat
de kijker een brilletje op moet, zijn de 3- dimensionale vertoningen
tot op heden beperkt gebleven tot experimenten en attracties bij
evenementen en pretparken. Hierdoor zijn drie dimentionale
vertoningen echter nog wel steeds exclusief gebleven en worden als
bijzonder en spannend ervaren!
